First training LoveLife Run!

ONTPLOFTE TELEFOON
‘Over the years, I've given myself a thousand reasons to keep running, but it always comes back to where it started. It comes down to self-satisfaction and a sense of achievement.’

- Steve Prefontaine

Mijn telefoon ontploft! Ping! Ping! Het begon als een normale rustige dinsdagavond. Mijn lief en ik zitten samen op de bank naar onze serie te kijken. De middag voorafgaand had ik besloten om me in te schrijven voor een groot sportevenement in het centrum van Breda. Zoveel mogelijk geld ophalen voor de strijd tegen kanker. Dat is het doel van Move to Fight Cancer. Zwemmers, hardlopers en spinners laten zich sponsoren voor hun prestaties. Ik loop al een tijdje met het idee om het hardlopen (of joggen?) weer proberen op te pakken. Kan ik nog wat kilometers joggen? Jaren geleden ben ik gestopt vanwege blessures aan mijn IS gewrichtje. Ik had destijds nog vergeefs geprobeerd de blessure op te lossen met inlegzooltjes. Helaas. Daarna werd ik ziek. Na mijn herstel zit mijn lijf anders in elkaar. Sneller moe. Minder uithoudingsvermogen. Droge mond bij inspanning. In mijn uppie wil ik het niet opnieuw proberen. Ik zocht een stok achter de deur én begeleiding. Toevallig stond er recent een artikel over de LoveLife Run in de krant. Ze bieden gratis professionele begeleiding aan voor iedereen die de sportieve uitdaging aangaat. Sterker nog, ik mág niet eens meedoen zonder begeleiding. Voor (ex-)kankerpatiënten zijn hun trainingen verplicht. Precies wat ik nodig heb. Geld ophalen voor kankeronderzoek is ongelofelijk belangrijk. Driehonderd mensen per dag krijgen de diagnose kanker. Ik heb zelf mee mogen doen aan twee soorten kankeronderzoek, en mogen profiteren van al het onderzoek dat al gedaan is. Waardoor ik na een half jaar behandeling mag zeggen dat ik genezen ben. Iedereen verdient de best mogelijke kans op herstel. Ik twijfelde nog wel aan het streefbedrag om te doneren, een minimum van driehonderdvijftig euro. Tóch heb ik me ingeschreven. Ons vijftigjarige verjaardagsfeest nog in het geheugen. Met zeventig genodigden hadden we vijf jaar geleden duizend euro op één feestavond opgehaald dat we vervolgens gedoneerd hebben aan een hulporganisatie in de Peruaanse Andes. Twee Nederlandse dames die we daar met ons gezin bezocht hebben. Hun project had een onuitwisbare indruk op ons gemaakt. Ik waagde het erop dat mijn streefbedrag voor kankeronderzoek behaald zou worden. Die gezapige dinsdagavond voor de TV, nadat ik de link voor donaties gedeeld had met een deel van mijn telefooncontacten, stond mijn telefoon roodgloeiend.  ‘Je hebt een donatie ontvangen!’ berichten bleven binnenstromen in mijn mailbox. Ping! Ping! De teller was binnen twintig minuten al over de helft van mijn streefbedrag. Mijn buurman doneerde een uur later precies het bedrag dat nog nodig was voor het streefbedrag. Ik verhoogde het bedrag naar vijfhonderd en één euro. Ook dat werd dezelfde avond gehaald! Magnifiek! We hebben de aflevering op TV niet meer af kunnen kijken. Onze drie dochters hadden meteen ieder een bericht met allerliefste woorden en foto op hun Insta gezet om donaties te vragen. Manlief had de link met collega’s en familie gedeeld. Jongste wilde graag meelopen als steun. Ik heb haar vlak voor ik naar bed ging nog ingeschreven als deelnemer, en ons team aangemaakt. Team ‘madre-niña’ oftewel moeder-dochter. Nu tellen onze ontvangen donaties bij elkaar op. De volgende ochtend stond ons team al over de negenhonderd euro! Halleluja! Ons streefbedrag heb ik weer verhoogd naar duizend euro, en behaald. Donateurs kunnen een berichtje achterlaten op de site voor ons. Zulke warme en oprechte wensen en aanmoedigingen lezen we terug. Ook mysterieuze anonieme geldschieters trouwens… Lieve berichtjes op WhatsApp. Sowieso laten de donaties je hart volstromen. Mensen in onze directe omgeving die zó met ons meegeleefd hebben vorig jaar dat ze nu willen bijdragen aan onderzoek. Het roept al die hartverwarmende gevoelens van toen weer op. Positieve energie. Dankbaarheid. Liefde.

Fijn om in mijn eigen stad Breda mee te mogen doen aan zo'n mooi evenement. Onze Bredase haven als decor. Ik heb dus besloten mijn sportdoel om te rennen nieuw leven in te blazen. Opbouw. Discipline, volharding en structuur zijn daarbij nodig. Als ik mijn sportritme vol wil houden tot eind juni, is luisteren naar mijn lichaam het belangrijkst. Ik was al begonnen met wandelen naar mijn yogalessen. Yoga is heel erg gezond voor lichaam, ziel en geest, maar doet niet zo heel veel voor mijn conditie. In plaats van fietsen was ik geswitcht naar wandelen. Niet alleen vanwege mijn conditie ook om botmassa te kweken. Na de overgang versnelt het proces van botontkalking. Tijdens het helse traject voor mijn lijf ben ik versneld uit de overgang geraakt. Mijn botten worden steeds brozer. Een gezond lichaam is zo belangrijk. Als je actief je botten belast, is dat een belangrijk signaal voor je botten om sterk te blijven. Wandelen en hardlopen dus. Goed zorgen voor je lijf middels beweging is onontbeerlijk. De LoveLife Run is een goede opstap, het nodige kleine duwtje in mijn rug.